środa, 28 listopada 2012
piątek, 23 listopada 2012
Republika Ostrowska - Preludium Powstania Wielkopolskiego
10 listopada 1918 roku, na ponad miesiąc przed wybuchem Powstania
Wielkopolskiego, w Ostrowie Wielkopolskim nastąpiło oddolne wystąpienie
miejscowej ludności przeciwko władzy pruskiej. Powołano wtedy do życia
tzw. Republikę Ostrowską. Do przejęcia władzy w mieście ostrowianie
przygotowywali się już od września, kiedy to powołano tajny Komitet
Obywatelski. Udało się to 10 listopada, kiedy zwołano polski wiec w Domu
Katolickim, na którym stawiło się około 800 osób. Impulsem do podjęcia
zdecydowanych kroków było powołanie przez Niemców Rady Żołnierskiej, w
skład której wchodzili tylko nasi zaborcy zza Odry. Każdy sprzeciwiający
się temu miał być karany śmiercią.
Wiec rozpoczął przemówieniem Władysław Lewandowski, który przedstawił sytuację w Europie i wskazał na potrzebę czynnego wystąpienia dla odzyskania polskich praw. Symbolicznie rozwinięty został czerwony sztandar z białym orłem, zebrani ostrowianie złożyli przysięgę, w myśl której mieli go bronić za wszelką cenę. Głos zabierali przedstawiciele różnych grup społecznych. Wybrano Komitet Ludowy, a przedstawiciele organizacji młodzieżowych utworzyli Towarzystwo Młodzieży „Pogotowie”. Na koniec uchwalono rezolucję i odśpiewano Rotę. Po zakończeniu wiecu zaczęto formować 1 Pułk Piechoty Polskiej. Następnie Komitet Ludowy przedstawił niemieckiej władzy swoje postulaty, gdzie m.in. padło stwierdzenie „w myśl uznanego przez wszystkie walczące narody planu Wilsona, jest miasto i powiat Ostrów polskim terytorium (…) aż do ostatecznego przejęcia władzy przez polską Republikę Ludową uważa polski Komitet, że jest jedyną prawowitą władzą.” Niemiecka Rada Żołnierska zgodziła się na wspólne administrowanie miastem, opróżnienie starych koszar i wydanie części broni. 11 listopada na ulicach Ostrowa zawisły biało-czerwone flagi, żołnierze i cywile przypinali sobie wstążki i kotyliony w barwach narodowych, ulicami maszerował 50 osobowy, zbrojny oddział żołnierzy i pojawiła się odezwa do żołnierzy Polaków o wstąpienie w szeregi tworzonego polskiego pułku w Ostrowie.
Niestety nie udało się utrzymać 1-ego Pułku Piechoty Polskiej i został on rozwiązany 26 listopada. Jednak dzięki ostrowskiemu powstaniu udało się wywalczyć miejsca w Radzie Żołnierskiej i radzie miejskiej dla polskich przedstawicieli. Przywrócono również naukę religii w języku polskim. Spora część broni została przetransportowana przez „zieloną granicę” na tereny już wtedy polskiego Kalisza. Sygnał o wybuchu Powstania Wielkopolskiego dotarł do Ostrowa 27 grudnia około godziny 21, o czym mieszkańców informował dzwon Walentego. Następnego ranka w mieście stawili się licznie m.in. byli żołnierze 1 Pułku Piechoty Polskiej. Ostrów Wielkopolski rozpoczął walkę w noc sylwestrową i tego samego wieczora wrócił do Ojczyzny.
Wiec rozpoczął przemówieniem Władysław Lewandowski, który przedstawił sytuację w Europie i wskazał na potrzebę czynnego wystąpienia dla odzyskania polskich praw. Symbolicznie rozwinięty został czerwony sztandar z białym orłem, zebrani ostrowianie złożyli przysięgę, w myśl której mieli go bronić za wszelką cenę. Głos zabierali przedstawiciele różnych grup społecznych. Wybrano Komitet Ludowy, a przedstawiciele organizacji młodzieżowych utworzyli Towarzystwo Młodzieży „Pogotowie”. Na koniec uchwalono rezolucję i odśpiewano Rotę. Po zakończeniu wiecu zaczęto formować 1 Pułk Piechoty Polskiej. Następnie Komitet Ludowy przedstawił niemieckiej władzy swoje postulaty, gdzie m.in. padło stwierdzenie „w myśl uznanego przez wszystkie walczące narody planu Wilsona, jest miasto i powiat Ostrów polskim terytorium (…) aż do ostatecznego przejęcia władzy przez polską Republikę Ludową uważa polski Komitet, że jest jedyną prawowitą władzą.” Niemiecka Rada Żołnierska zgodziła się na wspólne administrowanie miastem, opróżnienie starych koszar i wydanie części broni. 11 listopada na ulicach Ostrowa zawisły biało-czerwone flagi, żołnierze i cywile przypinali sobie wstążki i kotyliony w barwach narodowych, ulicami maszerował 50 osobowy, zbrojny oddział żołnierzy i pojawiła się odezwa do żołnierzy Polaków o wstąpienie w szeregi tworzonego polskiego pułku w Ostrowie.
Niestety nie udało się utrzymać 1-ego Pułku Piechoty Polskiej i został on rozwiązany 26 listopada. Jednak dzięki ostrowskiemu powstaniu udało się wywalczyć miejsca w Radzie Żołnierskiej i radzie miejskiej dla polskich przedstawicieli. Przywrócono również naukę religii w języku polskim. Spora część broni została przetransportowana przez „zieloną granicę” na tereny już wtedy polskiego Kalisza. Sygnał o wybuchu Powstania Wielkopolskiego dotarł do Ostrowa 27 grudnia około godziny 21, o czym mieszkańców informował dzwon Walentego. Następnego ranka w mieście stawili się licznie m.in. byli żołnierze 1 Pułku Piechoty Polskiej. Ostrów Wielkopolski rozpoczął walkę w noc sylwestrową i tego samego wieczora wrócił do Ojczyzny.
wtorek, 20 listopada 2012
Relacja: JAROTA JAROCIN - Zagłębie Sosnowiec
Na ostatni mecz JKSu w rundzie jesiennej, wybieramy się w 2 osoby z jedną flagą(konfederatka). Jaroty w młynie około 20 osób z jedną flagą. Zagłębie Sosnowiec stawia się w około 35 osób, dwa razy zaznaczyli swoją obecność. Z naszej strony również kilka okrzyków i to wszystko, piłkarze Jaroty dostają srogie baty 0:4...
sobota, 17 listopada 2012
piątek, 16 listopada 2012
Prezydent Stalowej Woli o działaniach policji z 11 XI 2012 r. [HD]
Prezydent Stalowej Woli Andrzej Szlęzak na specjalnie zwołanej konferencji prasowej skrytykował działania policji dotyczące szykanowania mieszkańców Stalowej Woli udających się na obchody Święta Niepodległości
Marsz Niepodległości 2012 - Odzyskujemy Polskę!
„Odzyskajmy Polskę!” – pod tym hasłem odbyła się tegoroczna edycja
Marszu Niepodległości, najbardziej spektakularnej w historii
manifestacji narodowej dumy. Liczba uczestników marszu była zdecydowanie
większa niż w zeszłym roku, nie wspominając o latach jeszcze
wcześniejszych. Ciężko dokładnie oszacować tak ogromną liczbę ludzi,
waha się ona jednak między 60 a 100 tysięcy osób. Przygotowania do
tegorocznego Święta Niepodległości dla organizatorów ruszyły już chwilę
po zakończeniu marszu w 2011 roku. Patrząc na efekty można jednak
powiedzieć, że całoroczna wytężona praca zdecydowanie się opłaciła.
Ze stolicy Wielkopolski do Warszawy wyruszyć miał pociąg specjalny, organizowany przez kibiców Lecha Poznań. W wyniku, prawdopodobnie(raczej na pewno), nacisków ze strony odpowiednich służb, PKP zmieniło reguły gry i pociąg specjalny został odwołany. Podobny los spotkał patriotów z innych miast, większość zorganizowanych transportów została odwołana, a ponadto wiele osób odpowiedzialnych za nie miało w swych domach wizyty „smutnych panów”. To wszystko jednak tylko potęgowało mobilizację na tegoroczny Marsz Niepodległości.
Nasza grupa ruszyła w trasę wczesnym rankiem kilkoma samochodami z różnych części Wielkopolski. Wszyscy spotkaliśmy się na jednym ze zjazdów przy autostradzie w okolicach Konina. Na miejscu dowiedzieliśmy się o problemach, które miały czekać nas na kolejnych kilometrach autostrady. Policja, ściśle realizując testament swojej poprzedniczki, zatrzymywała większość „podejrzanych” pojazdów i bez żadnego realnego powodu przedłużała kontrolę, by utrudnić przyjazd na czas do Warszawy jak największej ilości osób. Decydujemy, że dalej pojedziemy bocznymi drogami by uniknąć dodatkowych atrakcji. Przed wjazdem do stolicy rozjeżdżamy się w różne kierunki, dzięki temu na umówione miejsce trafiamy bez problemów.
W okolicach Dworca Centralnego spotykamy się z innymi nacjonalistami, już tutaj da się zauważyć również wielu gości z zagranicy. Z lekkim opóźnieniem marsz rusza, jednak zaraz po starcie rozpoczynają się zamieszki. Ze strony marszu lecą pierwsze kamienie i race rzucane w prewencję przez ich kolegów po fachu – tajniaków w oliwkowych kominiarkach. Po prowokacji żółwie reagują w brutalny sposób, rozpylają gaz i strzelają do demonstrantów z broni gładkolufowej, co rozwścieczyło sporą część nacjonalistów. Sytuacja szybko wymknęła się z pod kontroli i było pewne, że starcia potrwają co najmniej kilka minut. Tajniacy, którzy owe stracie rozpętali, chowają się za kordon swoich kolegów z prewencji. Policyjni bandyci bez żadnych skrupułów na oślep gazują i strzelają do ludzi. Warszawiacy przyglądający się całemu zdarzeniu mogli się poczuć prawie jak na planie filmu „Czarny czwartek”. Dzięki twardej postawie wszystkich patriotów, którzy nie cofnęli się ani o krok przed bandytami z tarczami i organizatorów, którzy nie dopuścili do rozwiązania marszu, manifestacja ruszyła dalej, unikając w ten sposób tragedii. Nie od dziś wiadomo, co potrafi zrobić prewencja z rozwiązanym – a przez to nielegalnym – zgromadzeniem.
Marsz Niepodległości rusza dalej i już więcej się nie zatrzyma. Powiewają tysiące biało -czerwonych flag, flagi z symbolami obozu narodowego, są również czarne flagi i krzyże celtyckie. Poza symboliką związaną stricte z ruchem nacjonalistycznym, można było spotkać flagi narodowe gości z zagranicy. Widziani byli: Białorusini(AN), Czesi(AN), Duńczycy, Francuzi, Holendrzy, Norwegowie, Rosjanie(Volniza), Słowacy, Szwedzi(Nordisk Ungdom), Ukraińcy(AN), Węgrzy(Jobbik ale nie tylko), Włosi(Forza Nuova). W zdecydowanej większości tego dnia było jednak w Warszawie biało-czerwono. Przed marszem zapowiedziany był również przyjazd Chorwatów i Serbów. Obecna była prawie cała narodowa Europa, pokazuje to, że mimo różnic kulturowych, często sprzecznych interesów i barier historycznych solidaryzm europejski jest bardzo silny.
W świetle palących się rac dochodzimy pod pomnik ojca niepodległości – Romana Dmowskiego – a dalej pod specjalnie ustawioną scenę na Agrykoli. Tam odbyły się napawające optymizmem przemówienia, podziękowano wszystkim przybyłym i odśpiewano m.in. Rotę. Wszystko odbywało się w bardzo pozytywnej, wesołej atmosferze stosownej do celebrowanego święta.
Zrobiliśmy ogromny krok do przodu, już nie tylko organizacyjny, ale i przede wszystkim w kształtowaniu świadomości społecznej. Prezydent Bronisław „Bul” Komorowski widząc, że Marsz Niepodległości rok temu odniósł wielki sukces, postanowił w tym razem również pospacerować, organizując jednak swój własny marsz – „Razem dla Niepodległej”. Przeszedł on jednak bez echa, pozostając w całkowitym cieniu potężnego w swej liczbie Marszu Niepodległości. Osób, które zrezygnowały z MN na rzecz spaceru prezydenckiego było zapewne bardzo niewiele. O demonstracji antyfaszystowskiej zasadniczo nie ma co za mówić, bo tego dnia nie było ich wcale widać w biało-czerwonym, patriotycznym krajobrazie naszej stolicy. Sami przyznają, że z ich strony tegoroczny 11 listopada okazał się całkowitą klęską. Cóż, jak widać znakomita większość społeczeństwa ma do tematu zdrowsze podejście niż kilkuset frustratów wszędzie doszukujących się faszyzmu. Przed marszem w mediach pojawiło się kilka osób, które twierdziły, że Marsz Niepodległości to świetna inicjatywa, tylko organizator powinien się zmienić. Cóż, z pewnością nie jeden politruk z radością objąłby pieczę nad wydarzeniem z taką liczbą zwolenników. Ciężko niektórym zrozumieć, że to właśnie ruch narodowy cieszy się dziś rosnącym poparciem. Warto dodać, że również we Wrocławiu na organizowanym przez NOP „Marszu Patriotów” Święto Niepodległości uczciło 10 tysięcy osób, tam również nie zarejestrowano obecności antyfaszystów. Ten dzień okazał się zwycięski dla polskiego nacjonalizmu i oby tak było już zawsze.
Europa! Młodość! Rewolucja!
ANW
Ze stolicy Wielkopolski do Warszawy wyruszyć miał pociąg specjalny, organizowany przez kibiców Lecha Poznań. W wyniku, prawdopodobnie(raczej na pewno), nacisków ze strony odpowiednich służb, PKP zmieniło reguły gry i pociąg specjalny został odwołany. Podobny los spotkał patriotów z innych miast, większość zorganizowanych transportów została odwołana, a ponadto wiele osób odpowiedzialnych za nie miało w swych domach wizyty „smutnych panów”. To wszystko jednak tylko potęgowało mobilizację na tegoroczny Marsz Niepodległości.
Nasza grupa ruszyła w trasę wczesnym rankiem kilkoma samochodami z różnych części Wielkopolski. Wszyscy spotkaliśmy się na jednym ze zjazdów przy autostradzie w okolicach Konina. Na miejscu dowiedzieliśmy się o problemach, które miały czekać nas na kolejnych kilometrach autostrady. Policja, ściśle realizując testament swojej poprzedniczki, zatrzymywała większość „podejrzanych” pojazdów i bez żadnego realnego powodu przedłużała kontrolę, by utrudnić przyjazd na czas do Warszawy jak największej ilości osób. Decydujemy, że dalej pojedziemy bocznymi drogami by uniknąć dodatkowych atrakcji. Przed wjazdem do stolicy rozjeżdżamy się w różne kierunki, dzięki temu na umówione miejsce trafiamy bez problemów.
W okolicach Dworca Centralnego spotykamy się z innymi nacjonalistami, już tutaj da się zauważyć również wielu gości z zagranicy. Z lekkim opóźnieniem marsz rusza, jednak zaraz po starcie rozpoczynają się zamieszki. Ze strony marszu lecą pierwsze kamienie i race rzucane w prewencję przez ich kolegów po fachu – tajniaków w oliwkowych kominiarkach. Po prowokacji żółwie reagują w brutalny sposób, rozpylają gaz i strzelają do demonstrantów z broni gładkolufowej, co rozwścieczyło sporą część nacjonalistów. Sytuacja szybko wymknęła się z pod kontroli i było pewne, że starcia potrwają co najmniej kilka minut. Tajniacy, którzy owe stracie rozpętali, chowają się za kordon swoich kolegów z prewencji. Policyjni bandyci bez żadnych skrupułów na oślep gazują i strzelają do ludzi. Warszawiacy przyglądający się całemu zdarzeniu mogli się poczuć prawie jak na planie filmu „Czarny czwartek”. Dzięki twardej postawie wszystkich patriotów, którzy nie cofnęli się ani o krok przed bandytami z tarczami i organizatorów, którzy nie dopuścili do rozwiązania marszu, manifestacja ruszyła dalej, unikając w ten sposób tragedii. Nie od dziś wiadomo, co potrafi zrobić prewencja z rozwiązanym – a przez to nielegalnym – zgromadzeniem.
Marsz Niepodległości rusza dalej i już więcej się nie zatrzyma. Powiewają tysiące biało -czerwonych flag, flagi z symbolami obozu narodowego, są również czarne flagi i krzyże celtyckie. Poza symboliką związaną stricte z ruchem nacjonalistycznym, można było spotkać flagi narodowe gości z zagranicy. Widziani byli: Białorusini(AN), Czesi(AN), Duńczycy, Francuzi, Holendrzy, Norwegowie, Rosjanie(Volniza), Słowacy, Szwedzi(Nordisk Ungdom), Ukraińcy(AN), Węgrzy(Jobbik ale nie tylko), Włosi(Forza Nuova). W zdecydowanej większości tego dnia było jednak w Warszawie biało-czerwono. Przed marszem zapowiedziany był również przyjazd Chorwatów i Serbów. Obecna była prawie cała narodowa Europa, pokazuje to, że mimo różnic kulturowych, często sprzecznych interesów i barier historycznych solidaryzm europejski jest bardzo silny.
W świetle palących się rac dochodzimy pod pomnik ojca niepodległości – Romana Dmowskiego – a dalej pod specjalnie ustawioną scenę na Agrykoli. Tam odbyły się napawające optymizmem przemówienia, podziękowano wszystkim przybyłym i odśpiewano m.in. Rotę. Wszystko odbywało się w bardzo pozytywnej, wesołej atmosferze stosownej do celebrowanego święta.
Zrobiliśmy ogromny krok do przodu, już nie tylko organizacyjny, ale i przede wszystkim w kształtowaniu świadomości społecznej. Prezydent Bronisław „Bul” Komorowski widząc, że Marsz Niepodległości rok temu odniósł wielki sukces, postanowił w tym razem również pospacerować, organizując jednak swój własny marsz – „Razem dla Niepodległej”. Przeszedł on jednak bez echa, pozostając w całkowitym cieniu potężnego w swej liczbie Marszu Niepodległości. Osób, które zrezygnowały z MN na rzecz spaceru prezydenckiego było zapewne bardzo niewiele. O demonstracji antyfaszystowskiej zasadniczo nie ma co za mówić, bo tego dnia nie było ich wcale widać w biało-czerwonym, patriotycznym krajobrazie naszej stolicy. Sami przyznają, że z ich strony tegoroczny 11 listopada okazał się całkowitą klęską. Cóż, jak widać znakomita większość społeczeństwa ma do tematu zdrowsze podejście niż kilkuset frustratów wszędzie doszukujących się faszyzmu. Przed marszem w mediach pojawiło się kilka osób, które twierdziły, że Marsz Niepodległości to świetna inicjatywa, tylko organizator powinien się zmienić. Cóż, z pewnością nie jeden politruk z radością objąłby pieczę nad wydarzeniem z taką liczbą zwolenników. Ciężko niektórym zrozumieć, że to właśnie ruch narodowy cieszy się dziś rosnącym poparciem. Warto dodać, że również we Wrocławiu na organizowanym przez NOP „Marszu Patriotów” Święto Niepodległości uczciło 10 tysięcy osób, tam również nie zarejestrowano obecności antyfaszystów. Ten dzień okazał się zwycięski dla polskiego nacjonalizmu i oby tak było już zawsze.
Europa! Młodość! Rewolucja!
ANW
środa, 7 listopada 2012
poniedziałek, 5 listopada 2012
Subskrybuj:
Posty (Atom)